IMG

New York'ta Beş Minare (2010)

Mahsun Kırmızıgül'ün yazıp yönettiği ve kitlelerce "Olay yaratacak!" şeklinde beklenen filmin fragmanı yayımlanmış. Açıkcası filmin, Mahsun Kırmızıgül'ün "çevir kazı yanmasın" felsefesi güden bir sinemacı olmasından dolayı, öyle aman aman olay yaratacağını sanmıyorum ama yine de ben de bu filmi merak ediyorum. En azından, Allah gecinden versin, Haluk Bilginer'in ölüsünü seyrederim. :)). Neyse fragmana bakalım, sonrası Allah Kerim.

The Brave One (2007)

Önce intikam temalı ve birazcık da insan psikolojisini irdelemiş bir film. Hikaye genel hatlarıyla klasik. Adalet yetmez. Bu sebeple mağdur kendi adaletini kendi sağlamaya başlar. Fakat ayrıntıladığımız zaman, öyle sıradan bir film olmadığını görebilirsiniz. Başrollerinde en sevdiğim kadın oyunculardan birisi olan Jodie Foster ile yine en sevdiğim siyahi oyunculardan biri olan Terrence Howard var. Jodie Foster, adaletin peşinde koşan karakteri canlandırıyor. Evet, yani söz konusu karakter bir kadın. Bence bu bile fil için farklı bir özellik.

Yönetmen ise Neil Jordan. Şu en son Ondine'yi sunan adam.

Tıpkı dün izlediğim gibi, metinleriyle ön plana çıkmış bir filmdi. Hele bir tanesine çok güldüm. Olay yerine araştırmaya gelen dedektif ve arkadaşı yerde bir iPod bulurlar ve diyalog gelişir;

- Radiohead, U2, Dixie Chicks...

+ No Wu-Tang?
- I dont think this is his.

Şimdi ben bu filmi izledikten sonra, şu "Sinemada anti-klişe" muhabbetiyle ilgili bir şeyler yazasım geldi. İnsanların düştüğü bir hata var. O da "Ya hep aynı, klasik saçma hikayeler işte." şeklinde düşünmek. Bu düşüncenin yanlış olduğu nokta, izleyicinin yönetmenin öznel yorumlarını dikkate almaması ya da görememesinden kaynaklanmasından başka bir sebebe sahip olamaz. Ufak bir tavsiyem var, filmleri sahne sahne izlemeye çalışım.

Bir de şey var; Hoşuma gitti. Söz konusu adaletini manuel yollarla kendi sağlamaya çalışan karakterin mesleği bir radyo dj'i olmaktır. Kendisini mağdur edenlerden önce, şehirdeki kötüleri(bu arada filmde inceden bir karanlık şehir teması da hakim...) haklamaya başlamışken, olayın kamuoyunda duyulmaya ve tartışılmaya başlamasının ardından, kendi radyo programına telefon bağlantısı kabul etmeye başlaması ve halkın bu konudaki fikirlerini dinlemesi çok enteresandı. Sonu da çok yavandı.

25th Hour (2002)

"A Spike Lee Joint"

Spike Lee'nin bugüne kadar izlediğim en ama en iyi filmi. David Benioff diye bir adamın romanından uyarlanmış ve yine aynı adam tarafından senarize edilmiş, yapımcıları arasında filmin kahramanları Edward Norton ve Spike Lee'nin de olduğu bir yapım. Spike Lee'nin kendisinden ve bugüne kadar çektiği filmlerden, Inside Man hariç, pek hazetmesem de bu film gerçek bir şahesermiş. Hakkını vermek gerek.

Çok enteresan bir projeymiş. Uyuşturucu kaçakcılığı ve satışından dolayı mahkum edilmek üzere mahkemeye çıkacak olan bir suçlunun, özgür olduğu son günü konu ediniyor. Aslında çok uzun irdelenebilir ama bence bu filmin iki önemli noktası var. İlki şizofreni olmasına rağmen, bence ikisi de birer monolog. Paylaşıp, yazıyı kapatacağım. Birincisi, Norton'un canlandırdığı Monty Brogan'a ait. İkincisi ise O karakterin babası olan ve Brian Cox'un canlandırdığı James Brogan'a.

Şöyle buyrun;

1.

[Monty standing in the men's bathroom, talking to himself in a mirror with "FUCK YOU!" written on it]
Monty Brogan: Yeah, fuck you, too. Fuck *me*? Fuck *you*, Fuck you and this whole city and everyone in it. Fuck the panhandlers, grubbing for money, and smiling at me behind my back. Fuck the squeegee men dirtying up the clean windshield of my car - get a fucking job! Fuck the Sikhs and the Pakistanis bombing down the avenues in decrepit cabs, curry steaming out their pores stinking up my day. Terrorists in fucking training. SLOW THE FUCK DOWN! Fuck the Chelsea boys with their waxed chests and pumped-up biceps. Going down on each other in my parks and on my piers, jingling their dicks on my Channel 35. Fuck the Korean grocers with their pyramids of overpriced fruit and their tulips and roses wrapped in plastic. Ten years in the country, still no speaky English? Fuck the Russians in Brighton Beach. Mobster thugs sitting in cafés, sipping tea in little glasses, sugar cubes between their teeth. Wheelin' and dealin' and schemin'. Go back where you fucking came from! Fuck the black-hatted Chassidim, strolling up and down 47th street in their dirty gabardine with their dandruff. Selling South African apartheid diamonds! Fuck the Wall Street brokers. Self-styled masters of the universe. Michael Douglas, Gordon Gekko wannabe mother fuckers, figuring out new ways to rob hard working people blind. Send those Enron assholes to jail for FUCKING LIFE! You think Bush and Cheney didn't know about that shit? Give me a fucking break! Tyco! Worldcom! Fuck the Puerto Ricans. Twenty to a car, swelling up the welfare rolls, worst fuckin' parade in the city. And don't even get me started on the Dom-in-i-cans, 'cause they make the Puerto Ricans look good. Fuck the Bensonhurst Italians with their pomaded hair, their nylon warm-up suits, their St. Anthony medallions, swinging their Jason Giambi Louisville Slugger baseball bats, trying to audition for "The Sopranos." Fuck the Upper East Side wives with their Hermès scarves and their fifty-dollar Balducci artichokes. Overfed faces getting pulled and lifted and stretched, all taut and shiny. You're not fooling anybody, sweetheart! Fuck the uptown brothers. They never pass the ball, they don't want to play defense, they take five steps on every lay-up to the hoop. And then they want to turn around and blame everything on the white man. Slavery ended one hundred and thirty seven years ago. Move the fuck on! Fuck the corrupt cops with their anus-violating plungers and their 41 shots, standing behind a blue wall of silence. You betray our trust! Fuck the priests who put their hands down some innocent child's pants. Fuck the church that protects them, delivering us into evil. And while you're at it, fuck J.C.! He got off easy! A day on the cross, a weekend in hell, and all the hallelujahs of the legioned angels for eternity! Try seven years in fuckin' Otisville, J.! Fuck Osama Bin Laden, al-Qaeda, and backward-ass cave-dwelling fundamentalist assholes everywhere. On the names of innocent thousands murdered, I pray you spend the rest of eternity with your seventy-two whores roasting in a jet-fuel fire in hell. You towel-headed camel jockeys can kiss my royal Irish ass! Fuck Jacob Elinsky. Whining malcontent. Fuck Francis Xavier Slaughtery my best friend, judging me while he stares at my girlfriend's ass. Fuck Naturelle Riviera, I gave her my trust and she stabbed me in the back, sold me up the river, fucking bitch. Fuck my father with his endless grief, standing behind that bar sipping on club sodas, selling whisky to firemen, and cheering the Bronx Bombers. Fuck this whole city and everyone in it. From the row-houses of Astoria to the penthouses on Park Avenue, from the projects in the Bronx to the lofts in Soho. From the tenements in Alphabet City to the brownstones in Park Slope to the split-levels in Staten Island. Let an earthquake crumble it, let the fires rage, let it burn to fucking ash and then let the waters rise and submerge this whole rat-infested place.
[pause]
Monty Brogan: No. No, fuck you, Montgomery Brogan. You had it all, and you threw it away, you *dumb* *fuck*!

2.

[last lines]
[On imagining an alternate ending for Monty]
James Brogan: We'll drive. Keep driving. Head out to the middle of nowhere, take that road as far as it takes us. You've never been west of Philly, have ya? This is a beautiful country, Monty, it's beautiful out there, like a different world. Mountains, hills, cows, farms, and white churches. I drove out west with your mother one time, before you was born. Brooklyn to the Pacific in three days. Just enough money for gas, sandwiches, and coffee, but we made it. Every man, woman, and child alive should see the desert one time before they die. Nothin' at all for miles around. Nothin' but sand and rocks and cactus and blue sky. Not a soul in sight. No sirens. No car alarms. Nobody honkin' atcha. No madmen cursin' or pissin' in the streets. You find the silence out there, you find the peace. You can find God. So we drive west, keep driving till we find a nice little town. These towns out in the desert, you know why they got there? People wanted to get way from somewhere else. The desert's for startin' over. Find a bar and I'll buy us drinks. I haven't had a drink in two years, but I'll have one with you, one last whisky with my boy. Take our time with it, taste the barley, let it linger. And then I'll go. I'll tell you don't ever write me, don't ever visit, I'll tell you I believe in God's kingdom and I'll see you and your mother again, but not in this lifetime. You'll get a job somewhere, a job that pays cash, a boss who doesn't ask questions, and you make a new life and you never come back. Monty, people like you, it's a gift, you'll make friends wherever you go. You're going to work hard, you're going to keep your head down and your mouth shut. You're going to make yourself a new home out there. You're a New Yorker, that won't ever change. You got New York in your bones. Spend the rest of your life out west but you're still a New Yorker. You'll miss your friends, you'll miss your dog, but you're strong. You got your mother's backbone in you, you're strong like she was. You find the right people, and you get yourself papers, a driver's license. You forget your old life, you can't come back, you can't call, you can't write. You never look back. You make a new life for yourself and you live it, you hear me? You live your live the way it should have been. But maybe, this is dangerous, but maybe after a few years you send word to Naturelle. You get yourself a new family and you raise them right, you hear me? Give them a good life, Monty. Give them what they need. You have a son, maybe you name him James, it's a good strong name, and maybe one day years from now years after I'm dead and gone reunited with your dear ma, you gather your whole family around and tell them the truth, who you are, where you come from, you tell them the whole story. Then you ask them if they know how lucky there are to be there. It all came so close to never happening. This life came so close to never happening.

Machete (2010) #4

The Godfather (1972), The Godfather II (1974), The Godfather III (1990) [HR]

17 Temmuz TAKSİM / Sansüre Karşı Yürüyüş

http://www.sansurekarsiyuruyus.com/

Inception (2010)

Çağdaş sinemanın dehalarından Christopher Nolan'ın yazdığı, yönettiği ve yapımcı kadrosunun da içerisinde bulunduğu filmi. Son filmi. Öncelikle IMDb'den şöyle bir şey kopyaladım;

(9.56) - Inception (2010)
(8.90) - The Dark Knight (2008)
(8.60) - Memento (2000)
(8.40) - The Prestige (2006)
(8.30) - Batman Begins (2005)
(7.60) - Following (1998)
(7.52) - Cinema16: British Short Films (2003) (V)
(7.20) - Insomnia (2002/I)
(6.94) - Doodlebug (1997)

Şimdi inceden incelemek gerekirse, bu adamın sinema alanında başarısız olduğu pek görülmüş bir şey değil. Zaten sevmeyeni de hemen hemen yoktur. Inception, yukarıdaki tabloda da görmüş olduğunuz gibi, 10 üzerinden 9.56 oy toplamış. Uzun zamandır takip ettipim IMDb adlı sitede, ben bu kadar yüksek bir oranı, henüz yeni girmiş ve 1küsür oy almış bir film için dahi görmemiştim. Kadrosu da göz doyuruyor yani...

Sabırsızlıkla bekliyorum.

Harry Brown (2009)

Gran Torino'nun biraz daha vahşi ve kanlısı gibi olmuş. Ödüllerle pek ilgilenmem ama "The Best British Film of The Year" ibaresi de gözüme çarpmıyor değil.

Yönetmeni Daniel Barber, senarist Gary Young(The Tournament). Başrolde Michael Caine var. O'nun yanında ise Emily Mortimer. İntikam temalı bir film olduğu için seçtim. İzledim. Hikaye çok düz geldi. Beladan kaçmak için çaba sarfeden eski bir CIA ajanının karısının beklenen ölümünün ardından, en yakın dostunun sokaktaki serseriler tarafından katledilmesi sonrası kendi adalet arayışına düşmesini konu eden bir film. Dediğim gibi çok düz ve bilindik. Tek farkı, kahramanımızın diğer filmlerdekilere oranla çok daha yaşlı bir adam olması, hepsi bu.

Michael Caine performansı sebebiyle sıkılmadım ama yine de "Güzel filmdi." demeye de dilim varmıyor. Kamuoyunu da yokladım, insanlar beğenmiş ama neyse. Belki de benim film kıtlığıma denk geldiği için, yüksek beklentilere girmem sebebiyle keyif alamamış da olabilirim. Bilemiyorum.

Ejder Kapanı (2010)

Eşikya gibi bir eseri hayatımıza kazandıran, Türk Sineması'nın en iyilerinden olan Uğur Yücel'in yönettiği film. Senaryosu da Kubilay Tat adlı birisine aitmiş.

Kenan İmirzalıoğlu ve Uğur Yücel başta olmak üzere, Berrak Tüzünataç, Nejat İşler ve Ceyda Düvenci'nin de insanı sıkmayan iyi performansları ve "Eh işte." senaryosuyla sonuna kadar izledim. Fazla kritik yapmaya gerek yok. Zaten şu aşamadaki Türk Sineması sebebiyle, filmleri değil, olayı daha geniş açıdan görüp, sektörü konuşmamız lazım.

Neden Türk Sineması 10 yılda 1 ya da 2 iyi filmden öteye gidemiyor?

Bence bu sorunun cevabı basit, belli bir konseptimiz yok. Hani Kuzey ülkeleri depresif film çeker. Fransızlar aşk ve kana yoğunlaşır. Latinler sokağı anlatır. Fakat Türkler? Türkler ne anlatıyor? Yarım yamalak komediler mi? Yoksa Amerikan Aksiyon filmlerine inceden göz kırpıp, biraz Se7en, biraz Saw, biraz The Usual Suspects sentezi, ancak "Geçer Not/10 üzerinden 4 felan" verebileceğiniz filmleri mi anlatıyor?

Oysa, tıpkı Eşkiya gibi ya da Ağır Roman gibi onlarca etnik hikaye varken, garipleşmenin ve değişmeye öykünmenin gereği ne? İşte film biter bitmez, kendi kendime sorduğum soru budur. Yine de her şeye rağmen hız kesilmesin. Yine de yeni yeni filmler yapılsın, daha fazla yoğunlaşılsın bu sektöre... Umutsuzluk saçmak istemem ama belki 10-15 seneye kadar kendimize ait bir yol buluruz.

Uğur Yücel de çok yaşlandı. Al Pacino gibi olmuş. Biraz daha kilolusu. :)

Zombie Apocalypse

Låt den rätte komma in (2008)

Cehennemin yarısının ateş, yarısının da buzdan olduğunu söylerler. Hani eskiden MADO'dan dondurma aldığımızda verdikleri özel kutunun içerisindeki özel buzlardan. Hani elini atamazsın, yakar. Bu film de aynı öyle.

Kuzey'de kan barındıran film çekmenin avantajı, o bembeyaz coğrafyalarda kırmızının parıl parıl parlamasıdır. Bu yönde çok filme şahit oldum ama şimdi aklıma gelen ve blogda kolaylıkla bulduğum bir tanesine yönlendireyim; Død snø (2009).

Oskar ile Eli adlı iki kavramın birbirleriyle olan bağlantısından bahsederken, arkadan da ince ince insan psikolojisiyle ilgilenen bir film. İnsanlar tarafından bu kadar çok sevilmesinin sebeplerini incelemek gerekirse, basit bir cümleyle bu durum özetlenebilir; Bugüne kadar yapılmış bütün vampir filmi klişelerinden çok ama çok farklı olması, uzakta durması. Peki nedir bu farklılıklar? Öncelikle söyleyebileceğim; Vampir filmlerindeki saçmalıklardan sıyrılmış ve sıfır aksiyon ile ki bu "sıfır aksiyon" bir vampirin bir insana saldırdığı anlarda, en ölümcül katliamları gerçekleştirdiği zamanlarda bile insanlara "Bu vampir filmi değil ki... Dram bu resmen..." dedirtebilmiş olması, bu farklılıkların en başında gelir. Ondan sonra da vampir tanımlaması incelenebilir. İşte 12 yaşında gözüken, çok zeki, soğuktan etkilenmeyen, garip kokan bir vampir. Ayrıca insanlarla direkt 1. sınıf iletişim kurabilme yeteneğini de kaybetmemiş ancak duygularından sıyrılmak zorunda kaldığı için söz konusu iletişimde çeşitli kopukluklar yaşayan bir şey.

Ayrıca mesele bununla da sınırlı değil tabi; Bir diğer tarafta da yönetmen Tomas Alfredson'un anlatım şekli de çok başarılı. Kamerayı kullanış biçimi. Bir kareye 2 başka psikolojiyi sığdırabilme yeteneği de izleyici ile film arasında kişisel bir bağ kurmaya yaramış. Filmin makyajdaki başarısı(Özellikle Eli'nin el parmaklarının uclarına doğru kahverengiye çalan rengiyle dahi bir ayrıntı oluşturma güzelliği vardı.) ve hayatlarının ilk filmlerinde yer alan Kåre Hedebrant ve Lina Leandersson'un olaya çok yakışmalarına sebep olarak da yine Alfredson gösterilebilir. Müthiş tercihler de bulunmuş. Buna filmin müzikleri de dahil. Tüm bunları gerçekleştirirken olabildiğince az efekt kullanması, ki bu bence şahsi tercihiydi, filmin etkileyiciliğini kat kat artırmış. Kullandığı tek efekt(veya bilgisayar hilesi diyelim)filmin ortalarında, artık bir şeyler olması gerektiği anlarda, kızın hastahane binasına tırmandığı sahnede vardı ki bence o seyircinin ümüğünü sıkıp, "kilitlen artık!" komutunun verilmesi için gereken hamleydi. Zamanlaması muhteşemdi! (Burada yazdıklarımı, bildiğim kadarıyla yakın gelecekte filmin Hollywood versiyonu çekilecekmiş. Onu da incelediğimiz zaman ne demek istediğimi daha iyi anlarız...)

Detaylı incelediğimiz zaman, filmin içindeki bugüne kadar toplam 4 adet sinema filmi çekmiş olan ve bu film hariç diğerlerinden gereken randımanı alamamış olan Alfredson'un "Bu işte ben de varım!" haykırışını da duyabilirsiniz. Özen var.

Genelde iyi işlendiği takdirde sevilmemeleri için bir sebep olmayan, romandan uyarlanan filmler mottosu, bu filmde de gerçekten hissedilebiliyor. Bir vampir hikayesinde, insanların psikolojileriyle de ilgilenebilmiş bir hikayedeki ana karakter Oskar, bana direkt Klass filmini hatırlattı. "Araştırma Konusu: Underdog kavramı"

Peki filmle ilgili takıldığım noktalar olmadı mı? Oldu. Hem de birkaç tane. Mesela Oskar'ın çikolata ikramını geri çeviremeyen Eli'nin istifrağ etmesi suretiyle "Bakın vampirler kandan başka bir şey ile beslenemiyor. O yüzden bu kız böyle olmak zorunda..." tarzı günah çıkartma çabası can sıktı. Gerek var mıydı, bilmiyorum. Ya da güneş ışığına negatif reaksiyon gösteren vücutlara sahip olmalarını göstermenin gereği var mıydı? Film boyunca hiç gülmeyen Eli'nin, o muhteşem son sahnede, Oskar'ın kendisine attığı ince gülümsemeye gözleriyle gülerek karşılık vermesi gereken sahnede, dudak hareketlerini gizlemek için kamerayı direkt gözlere odaklamak mide bulandırıcıydı. En kötüsü de çoğu yönetmenin düştüğü bir hata olan, "Dram filmi yavaş işlemelidir be üstad. Konuyu uzattıkca uzatacaksın ki, izleyicinin içine iyice işleyesin..." çukuruna Alfredson'un da düşmüş olmasıydı.

Ancak şunu da son olarak ekleyerek, bu bölümü kapatayım; Çok iyi bir vampir filmiydi. Adeta bir belgesel gibi ayrıntılayarak. Semih Saygıner gibi ince görerek...

***

İsveççe de çok güzel bir dil. Bunu bir kere daha görmem güzel oldu. Hem Avrupa ve Balkan dillerine, hem de İngilizce'ye olan benzerliği, beni İskandinavya'da yaşama hayallerim konusunda cesaretlendirdi.

Teşekkürler Kamaa. :).